پاهایم داشت شُل می‎شد. برایم باورکردنی نبود. می‎خواستم مثل پدر که دیشب پشت در نشست و گریه کرد، روی زمین بنشینم و گریه کنم. فکر می‎کردم این چه جور آدمی است که خودش یک کیلو برنج در خانه ندارد ولی گونی‎گونی برنج درِ خانه‎ی مردم می‌برد تا آبروی آنها را حفظ کند و به کسی، حتّی خانواده‎اش، هم چیزی نمی‎گوید.

تنها یک جواب برایش داشتم؛ همانی‌که آن شب پدر گفت: «این آدم، مرد خداست».

و پدر درست می‎گفت که: «صاحب جشن ما نیستیم؛ او که صاحب جشن است، خودش وسیله‎اش را هم فراهم می‎کند.»

آقای دکتر پرویز در این نوشتار، به روانی و زیبایی، اهتمام خانواده‌ها به برپایی جشن میلاد حضرت امام زمان علیه السلام و توجه و کمک آن حضرت به برپا دارندگان این جشن و دلدادگان حضرتش را ، روایت نموده‌اند.