اگر چه، فتنهگران در تمامی مقاطع تاریخی، دستاندرکار فتنهانگیزی و گمراه کردن مردم از طریق حق و عدالت بودهاند، لیکن در بعضی از قطعات تاریخ، فشردگی و تنوع فتنهها و دستهای فتنهگر، برجستهتر و نمایانتر است. از جمله این قطعات و شاید در رأس آنها، دوران حیات مبارک حضرت علی (ع) است.
فتنههای این دوران حقیقتاً پرحجم، متنوع و شدید بوده است. علت اصلی تمرکز این همه فتنه در این زمان، جلوگیری از استقرار امامت و تداوم رسالت نبی اکرم (ص) است. تبدیل امامت و ولایت به سلطنت و خلافت، هدف اصلی فتنهگران بود و طبعاً در کنار این هدف، منظورهای دیگر آنان نیز بهبار مینشست.
رسیدن به قدرت و مقام، کامجویی و لذتطلبی مادّی، استعمار و استثمار مردم،حسادت و کینهورزی و انتقامگیری، ثمرات خبیث و تلخی هستند که از رهگذر خاموش کردن شعلههای فروزان غدیر و غصب امامت و فتنههای پس از آن در کارنامه فتنهانگیزان ثبت شد.