شهید بهشتی، نماد مظلومیت خط امام در دهة 60

یکی از حوادث عبرت آموز سالهای دهه 60، مظلومیت و شهادت آیت الله سید محمدحسین بهشتی است. این شخصیت والا مقام که مورد تأیید و علاقه حضرت امام خمینی بود و عمر خود را در خدمت به اسلام و مجاهدت در راه پیروزی انقلاب اسلامی و استواری خط امام در چالشهای سخت سالهای 57 – 60 گذرانده بود، از سوی منافقین و جریانهای حامی و خاستگاه نفاق، به سخت‌ترین شکل مورد اهانت و هجمة سخت و نرم قرار گرفت. شعار «مرگ بر بهشتی» را جریان نفاق که مورد حمایت رئیس جمهور وقت نظام جمهوری اسلامی – ابوالحسن بنی صدر – بود سر داد‌!! حمایت رئیس جمهور کشور انقلابی از یک گروه تروریستی با عناوین حقوق ملّت و آزادیهای مدنی و امثال آن از عجایب روزگار است!! جای جلّاد با شهید را اولین بار رئیس جمهور منتخب ملّت، عوض کرد!! و گروههای باصطلاح خلقی مانند چریکهای فدایی اقلیت و اکثریت و احزاب و جمعیتهای به ظاهر ملّی و متدّین مثل جبهه ملی و نهضت آزادی، با حمایت خود از منافقین و رئیس جمهور مخالف خط امام – که حزب اللهی­ها و پاسداران را افراطی و چماق دار می­نامید! – به این تغییر رفتار و شعار «مرگ بر بهشتی» صحّه گذاشتند و مردم را بر علیه آیت­الله بهشتی در اجتماعات مختلف تحریک کردند!! منافقین، این فرزندان مهندس بازرگان، در طول این سالها، بارها مورد حمایت او و یارانش در نهضت آزادی قرار گرفتند!! و آنهمه جنایت و خیانت، در ترورها و همراهی با صدام، از آنها سر زد!

امام خمینی در پاسخ به نامه علی­ اکبر محتشمی، وزیر کشور وقت که محورهایی از عملکرد نهضت آزادی و دیدگاههای آنان را مطرح کرده و نظر امام خمینی را جویا شده بود، مطالبی اصولی در مورد این جمعیت به ظاهر متدیّن، متذّکر شده و آنان را فاقد هر گونه صلاحیت برای امور دولتی یا قانونگذاری یا قضایی دانسته و ضرر آنها را بخاطر تظاهر به اسلام و تأویهای جاهلانه از قرآن، از گروههای دیگر، از جمله منافقین بیشتر دانسته و «برخورد قاطعانه» با آنان را توصیه فرمودند (صحیفه امام، ج 20، صفحات 480-483).

این جریان، بعد از رحلت امام خمینی، نیز ادامه یافت. جای پای نهضت آزادی و منافقین و گروههای حامی این جریان در دهه 60 را در سالهای بعد نیز بوضوح می­توان دید. در فتنه سالهای 78 و 88، تعداد زیادی از عناصر این نهضت در میان آشوبگران دستگیر شدند، همنوایی و همسویی آنان در این اغتشاشات بویژه در فتنه سال 88 با احزابی مانند مشارکت، کارگزاران، مجمع روحانیون مبارز، سازمان مجاهدین انقلاب، سئوال بزرگی است که از سوی جریان مدعی اصلاحات- که این طیف از عناصر اصلی و مهم آنها هستند- بي‌پاسخ مانده است. چرا تا کنون موضعگیری روشن و صریحی از این طیف در قبال نهضت آزدادی و جبهه ملّی و جریان نفاق سالهای دهة 60 و مظلومیتی که برای شهید بهشتی و یاران او فراهم کردند، گرفته نشده است؟ چگونه است که این نهضت، همانطور که از جریان نفاق در آن سالها حمایت کرد، اینک نیز از جریان اصلاح طلبی و حضوراينان در صحنه­ های فتنه انگیز و انتخابانها، حمایت می­کند؟

نهضت آزادی، منافقین، رئیس جمهور مخلوع فراری، ملّی گراها، سلطنت طلبها و جریانهای به ظاهر اسلامی و تحت زعامت برخی علما مانند حزب خلق مسلمان، دنبال دیدگاهی در مدیریت کشور بودند که در آن اسلام آمریکایی باشد و دین بصورت یک نهاد حداقلی در ادارة کشور شرکت داده شود و حرکت به سوی آمریکای جهانخوار و وابستگی به آن کشور – همانگونه که در نامه امام خمینی تصریح شده است- انجام گردد!!

امّا شهید بهشتی و یاران باوفای او دیدگاهی را در مدیریت کشور دنبال می­نمودند که دین، حضوری حداکثری در آن داشته و اسلام ناب محمدی(ص) با ویژگیهایی که امام خمینی برای آن ترسیم کرده بودند مبنای عمل در قانونگذاری و اجرا باشد و عناصر متعهد و مقید به اسلام یعنی حزب الله مورد حمایت باشند و منافقین و جریانهای منحرف، در صورت عمل به ضد مصالح انقلاب و ملت به عنوان محارب، مورد تعقیب و مجازات قرارگیرند.

شهید بهشتی در نامة معروف خود به امام خمینی، خصوصیات این دو دیدگاه را مطرح می­کند. سئوال اینجاست که این دو دیدگاه مختص سالهای 60 بود و اکنون وجود ندارد؟ آیا دیدگاهی که با انحراف از اسلام ناب، به دنبال تطهیر منافقین و حمایت از آنان بود – امثال (آیت الله ) منتظری که در نامه 68/1/6 امام خمینی به ایشان مطرح شده است – امروز وجود ندارد؟ آیا دیدگاهی که قائل به آن گونه مدیریت در انقلاب بود و بهشتی را منحرف و انحصار طلب و افراطی معرفی می­کرد، اکنون به تاریخ پیوسته و موجودیت ندارد؟

بهشتی را جریانی مظلوم کرد که سر در آخور غرب داشت. نهضت آزادی و دستهای بخون آغشته منافقین و رئیس جمهور منحرف و دلبسته به غرب و هواداران آنها، بهشتی را در میان ملّت انقلاب کرده مظلو نمودند و بعد از شهادت او، توده­های مردم به واقعیت پی بردند و فهمیدند که جای جلّاد و شهید عوض شده است. آیا این سناریوی پیچیده در حال باز سازی با مقتضیات زمانی جدید است؟

امام خمینی، در برخورد شدید خود با این گروههای لبیرال منش و حامی منافقین، به انحراف فکری و عقیدتی آنان اشاره کرده و جریان تبلیغات رسانه­ای آنان بویژه بیان مسائل انحرافی آنها از طریق شخصیتهای نظام را مطرح کرده و ایستادگی کامل خود و ملّت را در برابر هجوم این جریان به نظام و پس زدن آنان از حکومت، اعلام می­نمایند:

«من امروز بعد از ده سال از پيروزى انقلاب اسلامى همچون گذشته اعتراف مى‏كنم كه بعض تصميمات اول انقلاب در سپردن پستها و امور مهمه كشور به گروهى كه عقيده خالص و واقعى به اسلام ناب محمدى نداشته‏اند، اشتباهى بوده است كه تلخى آثار آن به راحتى از ميان نمى‏رود، گر چه در آن موقع هم من شخصاً مايل به روى كار آمدن آنان نبودم ولى با صلاحديد و تأييد دوستان قبول نمودم و الآن هم سخت معتقدم كه آنان به چيزى كمتر از انحراف انقلاب از تمامى اصولش و هر حركت به سوى امريكاى جهانخوار قناعت نمى‏كنند، در حالى كه در كارهاى ديگر نيز جز حرف و ادعا هنرى ندارند. امروز هيچ تأسفى نمى‏خوريم كه آنان در كنار ما نيستند چرا كه از اول هم نبوده‏اند. انقلاب به هيچ گروهى بدهكارى ندارد و ما هنوز هم چوب اعتمادهاى فراوان‏ خود را به گروهها و ليبرالها مى‏خوريم، آغوش كشور و انقلاب هميشه براى پذيرفتن همه كسانى كه قصد خدمت و آهنگ مراجعت داشته و دارند گشوده است ولى نه به قيمت طلبكارى آنان از همه اصول، كه چرا مرگ بر امريكا گفتيد! چرا جنگ كرديد! چرا نسبت به منافقين و ضدانقلابيون حكم خدا را جارى مى‏كنيد؟ چرا شعار نه شرقى و نه غربى داده‏ايد؟ چرا لانه جاسوسى را اشغال كرده‏ ايم و صدها چراى ديگر. و نكته مهم در اين رابطه اينكه نبايد تحت تأثير ترحمهاى بيجا و بيمورد نسبت به دشمنان خدا و مخالفين و متخلفين نظام، به گونه‏اى تبليغ كنيم كه احكام خدا و حدود الهى زير سئوال بروند. من بعض از اين موارد را نه تنها به سود كشور نمى‏دانم كه معتقدم دشمنان از آن بهره مى‏برند، من به آنهايى كه دستشان به راديو- تلويزيون و مطبوعات مى‏رسد و چه بسا حرف‏هاى ديگران را مى‏زنند صريحاً اعلام مى‏كنم: تا من هستم نخواهم گذاشت حكومت به دست ليبرالها بيفتد، تا من هستم نخواهم گذاشت منافقين اسلام اين مردم بى‏پناه را از بين ببرند، تا من هستم از اصول نه شرقى و نه غربى عدول نخواهم كرد، تا من هستم دست ايادى امريكا و شوروى را در تمام زمينه‏ها كوتاه مى‏كنم و اطمينان كامل دارم كه تمامى مردم در اصول همچون گذشته پشتيبان نظام و انقلاب اسلامى خود هستند.» (صحيفه امام، ج 21، صص 286 و287 )

بخشي از متن نامه شهيد بهشتي به امام خميني

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
تهران جمعه 59/12/22
استاد و رهبر بزرگوار
السلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته

سنگینی وظیفه فرزندتان را بر آن داشت که این نامه را به حضورتان بنویسد و حقایق را به عرضتان برساند.
دوگانگی موجود میان مدیران کشور بیش از آن که جنبه شخصی داشته باشد، به اختلاف دو بینش مربوط می‏شود. یک بینش معتقد و ملتزم به فقاهت و اجتهاد، اجتهادی که در عین زنده بودن و پویا بودن، باید سخت ملتزم به وحی و تعهد در برابر کتاب و سنت باشد، بینش دیگر در پی اندیشه‏ها و برداشت‏های بینابین، که نه به‌کلی از وحی بریده است و نه آن‏چنان که باید و شاید در برابر آن متعهد و پای‏بند، و گفته‏ها و نوشته‏ها و کرده‏ها بر این موضوع بینابین گواه.

بینش اول در برابر بیگانگان و هجوم تبلیغاتی و سیاسی و اقتصادی به نظام سخت ‏به توکل بر خدا و اعتماد به نفس و تکیه بر توان اسلامی و پرهیز از گرفتار شدن در دام داوری‏ها یا دل‏سوزی‏های بیگانگان معتقد و ملتزم. بینش دیگر، هرچند دلش همین را می‏خواهد و زبانش همین را می‏گوید و قلمش همین را می‏نویسد، اما چون همه مختصات لازم برای پیمودن این راه دشوار را ندارد، در عمل لرزان و لغزان.

بینش اول به نظام و شیوه‏ای برای زندگی امت ما معتقد است که در عین گشودن راه به‌سوی همه نوع پیشرفت و ترقی، مانع حل شدن مسلمان‏ها در دستاوردهای شرق یا غرب باشد و آنان را بر فرهنگ و نظام و ارزش اصیل و مستقل اسلام استوار دارد. بینش دیگر با حفظ نام اسلام و بخشی از ارزش‏های آن، جامعه را به راهی می‏کشاند که خود به خود درها را به‌روی ارزش‏های بیگانه از اسلام و بلکه ضداسلام می‏گشاید.

بینش اول روی شرایطی در گزینش مسئولان تکیه می‏کند که جامعه را به‌سوی امامت متقین و گسترش این امامت ‏بر همه سطوح راه می‏برد. بینش دیگر بیشتر روی شرایطی تکیه می‏کند که خود به خود راه را برای نفوذ بی‌مبالات‏ها یا کم‌مبالات‏ها در همه سطوح مدیریت امت اسلامی و حاکم شدن آن‏ها بر سرنوشت انقلاب هموار می‏سازد.

شاید برای شما شنیدن این خبر تلخ و دشوار باشد که بسیاری از کسانی که در طول سال‏های اخیر در راه حاکم شدن اسلام اصیل بر جامعه ما کوشیده و رنج‏ها برده‏اند و در طول این سال‏ها به‌مقتضای طبیعت و ماهیت نظام اداری رژیم شاهی، در همه سازمان‏های لشکری و کشوری همواره در اقلیت‏ بوده و زیر فشار اکثریت غرب‌گرا یا شرق‌گرا حاکم بر این سازمان‏ها به‌سر برده‏اند، هم اکنون در جمهوری اسلامی هم که امام در رأس آن است و تنی چند از فرزندان امام نیز بخشی از مسئولیت‏ها را به‌عهده دارند و مردم عزیز ما نیز در صحنه‏ها حضور دارند، دوباره تحت فشار همان اکثریت قرار گرفته‏اند، این اقلیت مؤمن که اگر حمایتش کنند می‏رود که اکثریت ‏شود، امروز ذلت و خذلان مؤمنان را در جمهوری اسلامی با پوست و گوشت و استخوان لمس می‏کنند که با چماق ارتجاع می‏کوبندشان و با کارشکنی‏های رنگارنگ سد راه حرکت اسلامی و اصلاحی آن‏ها می‏شوند، با استظهار به ستون پنجم دشمن که در همه این سازمان‏ها جا خوش کرده‏اند و با اطمینان به حمایت گروهی از مسئولان امروز و دیروز.

اگر این دو بینش در اداره امور جمهوری اسلامی ادامه یابد، نه کارهای جاری مردم سر و سامان پیدا می‌کند، نه مشکلات موجود دینی، فرهنگی، اخلاقیات اجتماعی و اقتصادی این مردم رنج‌دیده و محروم و ایثارگر با سرعت و قاطعیت کافی حل می‌شود و نه می‌توان برای آینده طرح‌های اصیل اسلامی ریخت و به مرحله عمل درآورد... نظر ما این است که رشد کمی و کیفی دارندگان بینش اول (اسلام فقاهتی و خط اصیل امام) به‌لطف الهی امروز به آن درجه رسیده است که نهادهای لشکری و کشوری به‌وسیله صاحبان این نوع بینش اداره شود و اداره جمهوری اسلامی بر پایه یک بینش استوار گردد.