قصه های علما و کتاب

فرصت خوردن شام نداشت

  شيخ آقا بزرگ تهرانى مصداق بارز تلاش و كوشش و تحقيق بود و ثمره آن بالغ بر صد جلد كتاب تأليفى است. خانه‌اش مملو از كتاب و رساله و تحقيق بود و هر روزه جمعى از پژوهشگران و اهل علم به خانه ساده و بى‌آلايش او مى‌آمدند تا از او و كتابخانه بى‌نظيرش استفاده كنند. ايشان آنقدر غرق در مطالعه و تحقيق بودند كه حتى شبها فرصت خوردن شام را نيز نداشتند و مى‌گفتند كه چهل سال است كه شام نمى‌خورم.[1]

كتاب بسيار برجسته «فرمانده من»

همان‌طور كه عرض كردم، تقريبآ همه اين كتابهايى كه شما از «دفتر هنر و ادبيات مقاومت» منتشر كرده‌ايد، خوانده‌ام و بعضى از آنها را بسيار فوق‌العاده يافته‌ام. همين «فرمانده من» كه ذكر شد، از آن بخش‌هاى بسيار برجسته اين كار است. نفس اين فكر، فكر مهمى است. آنچه هم كه آن‌جا نوشته شده و عرضه گرديده ـ حالا يا شما نوشتيد، يا خود آن افراد نوشتند و براى شما فرستادند و بعد ويراستارى شده ـ بسيار چيز برجسته‌اى است.

مطالعه من تاكنون قطع نشده است

  آن زمان كه رئيس‌جمهور بودم، يك ماه و نيم، دو بار نوبت من بود كه به نماز جمعه بروم. من براى هر نماز جمعه، گاهى پنج ساعت مطالعه مى‌كردم. پنج ساعت كه مى‌گويم، احتياط مى‌كنم، وگرنه شش ساعت هم اتفاق افتاد مطالعه كنم.

هشت جلد كتاب در اتوبوس خواندم

چقدر كتاب‌ها را در همين نيم ساعت‌ها مى‌شود خواند! بنده دوره‌هاى بيست جلدى و بيست و چند جلدى كتاب را در همين فاصله‌هاى ده دقيقه، بيست دقيقه و يك ربع ساعته خوانده‌ام. پشت اين كتاب‌ها را هم يادداشت مى‌كنم كه معلوم باشد. شايد صدها جلد كتاب را همين‌طور در اين فاصله‌هاى كوتاه ده دقيقه‌اى خوانده‌ام. بسيارى از افراد را هم مى‌شناسم كه اين‌گونه‌اند.