گريه بامعنا

علامه امينى از همان دوران تحصيل علاقه فراوانى به مطالعه قرآن و نهج‌البلاغه داشت. وى اين دو كتاب را بارها مطالعه كرده و در معانى آن دقيق شده بود. گاهى در مطالعه اين كتاب‌ها مى‌گريست و نم‌نم اشك بر گونه‌هايش جارى مى‌شد.

پدرش كتاب «الارشاد» شيخ مفيد را مبناى تدريس قرار داده بود و بعد از اتمام هر فصل به تحليل روش ائمه در طى دوران خلفاى اموى و عباسى مى‌پرداخت.[1]



[1] علامه امينى، مصلح نستوه، ص 18.