حضور رزمندگان در جبهههاي دفاع از حق، حضوري از سر ناچاري يا اجبار و يا انگيزه مادي نبود. آنان در وصيتنامههاي خود، در نحوه رفتن به جبهه، در جلب رضايت پدر و مادر خويش و لحظه لحظه سفر الي الله، نشان دادند كه كاملاً هدف را، دشمن را، دوست را و جايگاه حركت خود را ميشناسند. آگاهانه و عاشقانه در اين راه قدم گذاشتهاند و مقام شهادت، حاصل همين آگاهي و عشق بوده است. اين آگاهي و اين عشق بايد در فرهنگ جامعه رسوخ پيدا كند.