نماد اعتماد الکترونیکی
گروه موضوعی
جهاد کتابخوانی
ورود کاربر
خلاصه آمار وبسایت
حدیث روز
«أُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللّهِ وَ أُحَذِّرَكُمْ أَيّامَهُ... فَبادِرُوا بِصِحَّةِ الاَْجْسامِ فى مُدَّةِ الاَْعْمارِ... فَإِيّاكَ أَنْ تَكُونَ مِمَّنْ يَخافُ عَلَى الْعِبادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ يَأْمَنَ العُقُوبَةَ مِنْ ذَنْبِهِ»
اى مردم! شما را به تقواى الهى سفارش مى‌كنم و از (گناه كردن) در ايّامش برحذر مى‌دارم... در مدّت عمر به سلامت و تندرستى جسم پيشى گيريد... و از كسانى مباشيد كه بر گناه بندگان بيم دارند و خود از عقوبت گناه خويش آسوده خاطرند!
امام حسین (ع)
كتاب قيامت را مي‌خواند و گريه مي‌كرد!
شهيد لطف‌الله خدر (موحدي)
روي چادر شب دراز كشيده بود و كتاب مي‌خواند. گاهي وقتها هم كتاب را مي‌بست و اشك مي‌ريخت. به مادرش گفتم: «يك ربعي مي‌شود اين بچه را از پشت پنجره نگاه مي‌كنم، حالش خوب است؟»
از اتاق بيرون رفتم. كنارش روي چادر شب نشستم و گفتم: «فرش مي‌آوردي رويش مي‌نشستي.»
گفت: «همين خوب است.»
بايد سرِ صحبت را با او باز مي‌كردم. دوباره گفتم: «از عمليات تازه چه خبر؟ كربلاي 1 بود مگر نه؟»
كتاب را گذاشت كنار و از حال و هواي عمليات براي من حرف زد. پرسيدم: «چه كتابي است كه داري مي‌خواني؟»
جواب داد: «كتاب آقاي دستغيب، در مورد قيامت است. چيزهايي نوشته كه آدم گريه‌اش مي‌گيرد.»[1]